Gold Coast, 13 listopad 2017
Dzień radości, który najpierw nazwała Dniem Dziecka dla uczczenia dziecięcej radości z życia, okazał się w rzeczywistości być bardzo ważnym dniem. Okazał się być pierwszym dniem jej życia. Zupełnie jakby dostała drugą szansę…
Wbrew pozorom, cała historia wcale nie zaczyna się optymistycznie. Zaczyna się od tego, że Ania zgubiła radość życia i czuła jak z każdym dniem uchodzi z niej życie.
Ania zapędziła się i starając dogonić marzenia przestała marzyć i zaczęła gonić coś, co z jej marzeniami niewiele już miało wspólnego.
Zamiast sięgać po marzenia włączyła się do dobrze nam wszystkim znanego maratonu sprinterskiego – długo, daleko i na pełnej prędkości- z całą mocą!
Praca, praca, praca, ciężka praca.
Ania nie wybrała łatwej ścieżki, tak, jak i wielu z nas.
Pasją Ani jest studiowanie tego, jak działa człowiek na przestrzeni fizycznej, emocjonalnej, psychicznej i duchowej. Wprowadzanie zmian we własnym życiu, żeby o nich później uczyć innych nie jest zadaniem łatwym. Wymaga ogromnej pracy.
Ania umie pracować. Wydawało jej się nawet, że lubi. I oczywiście wydawało jej się, że powinna, że musi.
Tak, jak wydaje się większości z nas.
Jednak ciało Ani było odmiennego zdania. Długo jej wybaczało zawrotne tempo i ledwo znośny poziom stresu, ale zmęczyło się jednak i zaczęło protestować.
Dlaczego tak się stało?
Sama praca do szczęścia nie wystarcza.
Potrzebujemy w życiu różnorodności, urozmaicenia, nawet drobnych zmian w codziennej stabilnej rutynie. Tak jesteśmy skonstruowani.
Samo to, że robimy to, co lubimy, co nas fascynuje, nie wystarcza do szczęścia.
Jak to mówił mój nauczyciel matematyki “jest warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym”.
Dlaczego sama pasja nie wystarcza do szczęścia?
Bo to tylko jedna składowa równania, które w sumie powinno dać radość życia. Równianie z jedną składową to żadne równanie. Wyniku nie będzie.
Potrzebujemy też bliskich relacji z innymi ludźmi – z rodziną i z przyjaciółmi, którym możemy absolutnie zaufać.
Żeby cieszyć się życiem potrzebujemy bliskich relacji z ludźmi. Potrzebujemy wokół nas ludzi, przy których możemy stanąć nago prawdziwi, dokładnie jacy jesteśmy i nie będziemy się tego bali.
Nie będziemy się bali, że nas osądzą, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy, bo wiemy z całą pewnością, że dla nas akceptują takimi, jacy jesteśmy. Nawet jeśli sami mamy z tym problem.
Potrzebujemy też i innych składowych, ale zostawmy to na kolejne rozdziały. Klasyfikacji potrzeb ludzkich jest wiele i każda wnosi wartościowe informacje, ale ich dokładna analiza w naszej historii, zamieniłaby post w książkę.
Wróćmy do naszego przykładu- historii Ani.
Ania nie zauważyła, że zaczyna brakować jej sił.
Aż do dnia, kiedy zobaczyła zmęczoną i poszarzałą twarz w lustrze.
Własną postarzałą twarz pozbawioną cienia radości…
Nadal potrafiła uśmiechać się do ludzi, ale do siebie już nie umiała.
Owego znaczącego dnia, 13 listopada, Ania to zauważyła i postanowiła, że dość już tego.
Dziś będę robić tylko to, co sprawia mi radość, tylko to, co sprawia, że uśmiecham się! Dziś będę czuć się dobrze przez cały dzień i jeśli tylko poczuję, że jest inaczej, że zakrada się niepokój, smutek, czy inne paskudne stany wywołane zazwyczaj stekiem nikomu niepotrzebnych myśli, zmienię to natychmiast!
Ania od razu poczuła się lepiej. Tego dnia niczego nie musiała, zamiast tego dała sobie pozwolenie na to, żeby wybierać, co chce robić.
Jeden dzień totalnych wakacji. Wolność od wszystkiego i do wszystkiego.
Oto relacja i przemyślenia Ani z owego dnia oraz wnioski, jakie z tego wspaniałego doświadczenia wyciągnęła.
Siedzę na pierwszym laboratorium z anatomii (zaczęłam nowe studia – Bachelor of Sport and Exercise Science na Southern Cross University, na Gold Coast) i słucham uważnie jak młoda kobieta opowiada po raz kolejny i to samo o tkance nabłonkowej.
I cieszy mnie to ogromnie, że tak po prostu sobie siedzę i jej słucham. Raz po raz te same słowa, nie myślę o tym do czego mi się to przyda, co ta tkanka robi, gdzie jest itd. w nieskończoność… Dokładnie tak zazwyczaj działa mój umysł – kombinuje, analizuje, wypuszcza gałęzie z pojedynczej informacji, a następnie przetwarza je w całe lasy informacji.
Często pożyteczne, ale zazwyczaj bardzo męczące, szczególnie jeśli taką działalność uprawia na porządku dziennym!
Ale nie dziś. Dziś po prostu jestem i słucham, jak inni studenci i cieszy mnie to wolne tempo. Dziś jestem obecna.
Dziś cieszę się każda chwilą. Naprawdę.
Tak rano postanowiłam i trzymam się tego postanowienia stanowczo.
Powolutku i z RADOŚCIĄ.
Zapomniałam jak to jest cieszyć się, zamiast biec na oślep w pędzie pracy,
a przecież cieszenie się z drobnych rzeczy jest takie przyjemne!
Wymagałam za dużo od siebie i od innych. Zapomniałam jak kochać siebie samą, więc i w stosunku do innych zaczęłam tracić otwartość i miałam mniej cierpliwości. Utrudniałam sobie wszystko. Wymagania, wymagania i wymagania.
A może te studia nauczą mnie też tego, żeby pracować systematycznie, fragment po fragmencie? Przecież wiadomo, że nie można zrobić wszystkiego od razu i jeszcze być niezadowolonym, że się nie udało.
Mimo, że czas jest względny to jednak nasze życie zorganizowane jest wokół doby, a ta ma 24 godziny.
Wszystkiego zrobić się w jeden dzień nie da!
Zrób krok, tylko jeden krok, nie myśl już o następnym. Powoli do przodu i z radosną obecnością na każdym kroku. I tak robię.
Tylko, czy ja chcę dać instytucji prowadzić mnie za rękę? Czy urodziłam się, żeby podążać za regułami? Raczej nie, ale to nie znaczy, że nie mogę z nich skorzystać i wyciągnąć nauki.
Prosto i powoli nie znaczy źle. Może nawet prosto i wolno jest często lepiej?
Tak, Ania ma tu rację.
Less is more. Mniej znaczy więcej.
Czym dla Ciebie jest sukces? Czy on w ogóle nie istnieje? Czy jest potrzebny?
Pewne jest jedno- pędząc na złamanie karku niczego nie osiągniemy. Biegnąc na oślep i w nieskończoność gubimy po drodze powody, dla których tak biegniemy. Tracimy bliskie relacje z ludźmi ważnymi w naszym życiu. Tracimy zdrowie. Tracimy radość życia.
Przecież to chore! Śmierć za życia.
Dzięki DNIU RADOŚCI Ania też to zrozumiała i odważyła się podzielić się z nami bardzo osobistą refleksją – to fragment jej dialogu wewnętrznego z owego znaczącego dnia – DNIA RADOŚCI, który później nazwała pierwszym dniem życia.
“Jak mogłam zrobić Tobie to znowu Aniu?
Przecież tak bardzo Ciebie kocham. Przepraszam…
Ania złapała mnie delikatnie za rękę, a ja ujęłam jej dłoń i popatrzyłam w smutną twarz z miłością, a on zaczęła delikatnie odwzajemniać ten uśmiech. Bardzo Ciebie kocham powiedziałam. Chcę wynagrodzić Tobie ten czas, kiedy mnie przy Tobie nie było. Chcę wynagrodzić będąc z Tobą i traktując nas obie z miłością i cieszyć się życiem!”
14 listopad 2017
Tydzień radości. Dzień drugi..
Tak, dobrze widzicie. Drugi dzień całego TYGODNIA RADOŚCI!
Czternastego listopada Ania obudziła się nadal mocno zmęczona i po niespecjalnie udanych próbach „postawienia się na nogi” doszła do wniosku, że jeden dzień cieszenia się życiem i radości dla radości oraz dobrego samopoczucia to stanowczo za mało. Zdecydowała, że zasłużyła na cały tydzień radości!
Tydzień radości ma swoje reguły. To nowe reguły życia, które w przeciwieństwie do reguł odzierających nas z siły, wzmacniają nas.
TYDZIEŃ RADOŚCI to tydzień
bez oczekiwań,
bez uprzedzeń,
bez oceniania siebie, innych, sytuacji,
bez negatywnych dialogów wewnętrznych,
bez planowania,
bez podejmowania decyzji,
bez przywiązania do znanej rutyny,
bez martwienia się o przyszłość,
bez martwienia się o pieniądze,
w ogóle bez martwienia się o cokolwiek.
W TYGODNIU RADOŚCI robisz tylko to, co lubisz i tylko to, co w danym momencie sprawia, że czujesz się dobrze i cieszysz się.
Brzmi jak bajka i nie koniecznie jest to zadanie łatwe.
Zrobić coś, co odbiega od znanych schematów, oznacza dla naszego mózgu wciśnięcie guzika panika, a następnie obrona.
W związku z powyższym, Ania z naszego przykładu dość szybko zboczyła z obranego radosnego toru na manowce, bo jej spanikowany umysł zaczął planować i knuć.
Stary spiskowiec!
Ania zauważyła, co robi, ale nie było jej łatwo przywołać się do porządku i wrócić na ścieżkę radości.
zmiany na lepsze też wymagają pracy uwagi i świadomości.
Umysł Ania zaczął panikować podczas pływania, czyli wtedy, gdy Ania robiła coś, co uwielbia, jak dzieciak czekoladki. Ania musiała niemal”zmusić się”, żeby odseparować się od kłębiącej kolejki niespokojnych myśli.
Były i inne pułapki…
Ania zaobserwowała jak zaczyna robić rzeczy nerwowo, w pośpiechu. Wiedziała, że to reakcja na “muszę coś zrobić”. Znowu muszę…
Nabrawszy nowych sił, dzięki kilku godzinom radości, Ania wymyśliła, że powinna zrobić kolejne ogłoszenie do jej biznesu.
Ale co się stało?
Ania zaczęła przygotowywać kolację ze świadomością, że ma to ogłoszenie do zrobienia i co zaobserwowała?
Zamiast cieszyć się gotowaniem, usiąść spokojnie i cieszyć się smakiem, zaczęła wcinać jakby startowała w sprincie, jeszcze na stojąco, nadal krojąc i już denerwując się, że będzie musiała siedzieć przed komputerem i robić ogłoszenie.
Zauważywszy co się dzieje, Ania postanowiła
Nie, nie i jeszcze raz nie!
To mój TYDZIEŃ RADOŚCI!
Właśnie, że tego sobie nie zrobię. Nie będę siedziała przed komputerem, bo już sama myśl o tym przeraziła moje zmęczone ciało i optymistyczny duch radości zaczął znikać. O nie! Nie dopuszczę do tego. W końcu to tydzień RADOŚCI!
Zamiast pracy, zrobię to, co lubię. Popatrzę na ocean, a może po prostu będę robić nic…
Wierzcie lub nie, ale też możecie sobie pozwolić na przerwę w napiętym grafiku życia. I nawet jeśli cały TYDZIEŃ RADOŚCI może nie dla każdego być możliwy, to na pewno każdy z nas może wygospodarować chociaż 3 dni.
Owego trzynastego listopada Ania z naszego przykładu czuła się tak fatalnie, że nic jej już nie obchodziło. Jedyne, czego chciała, to znów poczuć, że żyje.
Chciała wynagrodzić sobie cały ten czas, kiedy była zbyt zajęta, aby cieszyć się swoim życiem.
Jeśli doprowadziłeś się do podobnego stanu smutku i frustracji, możesz potrzebować całego TYGODNIA RADOŚCI.
Do czego możesz go potrzebować?
Żeby zresetować wszystko w swoim życiu.
Żeby uzyskać dostęp do najważniejszych dla Ciebie wartości i uzyskać jasność co do tego, co chcesz mieć w swoim życiu, a także czego na pewno nie chcesz w nim mieć.
Tydzień radości, czyli robienia rzeczy, które dodają Ci skrzydeł i sprawiają, że jesteś wdzięczny za to, co masz!
Czy pamiętasz, kiedy ostatnio tak się czułeś?
Jeśli tak, co wtedy robiłeś?
Jeśli nie, to najwyższy czas, aby na nowo odkryć, co wywołuje szeroki radosny uśmiech na Twojej twarzy, co sprawia, że twoja dusza tańczy, a życie płynie bez wysiłku!
Jeśli masz wrażenie, że jesteś chodzącym wrakiem, a nie żywym człowiekiem, a w najlepszym wypadku strzępkiem nerwów, to przecież nie sposób w jaki chcesz przeżyć swoje życie!
Wiesz, że chcesz czegoś lepszego!
Najlepsze jest to, że możesz to mieć. Naprawdę możesz mieć lepsze życie!
Zacznij od małego pojedynczego kroku. Ten krok to DZIEŃ RADOŚCI.
Pierwszy dzień twojego życia!
