Tag: obserwacja

Przejście

10 czerwca 2023, Nowa Iwiczna

Oglądam film, oglądam go w małych kęsach od tygodnia. Tak już mam, nadaktywność, w kinie wytrzymywałam wiercąc się obejrzeć cały film, ale od czasu tych plandemicznych restrykcjobzdur przestałam tam chodzić.

Siedzę na kanapie w domu mamy, film ma tytuł “Złów i wypuść”. Miesiąc temu wróciłam do Polski po 14 latach życia w Australii, w Queensland. Dopiero dziś, teraz, kiedy oglądam końcówkę tego filmu zaczyna do mnie docierać jak ogromna to była decyzja i jak wielkie jej emocjonalne konsekwencje, o innych nie wspominam, dziś ważne są dla mnie emocje i uczucia. Płaczę przez chwilę, czuję ból utraty i rozstania. Po dzisiejszej mało udanej wyprawie na spacer po Warszawie czuję brak oceanu nad którego brzeg mogłam przez tyle lat wrócić każdego dnia po zdarzeniach przyjemnych i nie. Zanurzałam się w falach, pływałam dopóki nie udało się zmyć wszystkich emocji i stanąć na nogi od nowa. Boże drogi, jak bardzo mi tego brak! Byłam jakby na baczność cały ten czas od powrotu do Polski, teraz właśnie puściło i czuję… Czuję ciężar własnej decyzji, przytłacza. Nie żałuję, życie to przygoda, ale teraz, w tej chwili, zamienia się ona w ból rozstania. Brakuje mi oceanu, Aussies, Ozz…

Jak pisałam wcześniej, mieć dwa domy w sercu to przywilej i ciężar…

Ciężar, ból który właśnie czuję uspokoi się, trzeba  przez to przejść, może będę lepiej dziś spała…

6 lipca 2023, Jastarnia

Miałam jechać do Wrocławia, spotkać się z przyjaciółmi, pojechałam nad morze. To dobrze, jestem tu sama, potrzebowałam więcej ciszy. Śmieszne, że po tylu latach wzmacniania się i właściwie solidnego umocnienia, widzę, że nadal mam tu spore braki. W rozmowach z właścicielem ośrodka i sąsiadkami przez drzwi widzę siebie nadal usiłującą sprostać czyjemuś wyobrażeniu o mnie (a raczej mojemu wyobrażeniu o ich wyobrażeniu o mnie). Śmieszne i bezsensowne, a jednak nadal wraca.

8 Lipca 2023, Jurata

To już drugi miesiąc od powrotu do Polski. To tak długo… Przepaść kulturowo – obyczajowa…

Stoję w galerii biżuterii z bursztynu i dopada mnie znajome uczucie – Bałtyku, kochane morze, jesteś tak skrzywdzony i samotny! Czuję to, ale też i to, że nie masz na tyle mocy, by obronić swoje wody przed ludzkim wandalizmem…

Dziś czuję się tak bardzo samotna, te bursztyny coś złamały, w oczach mam łzy. Sama nie wiem, czy to osamotnienie Bałtyku tak na mnie wpływa, czy to moje uczucie i z jakiegoś powodu czuję się samotna zawsze, kiedy tu przyjadę. W tej chwili nie jestem sama, z czym mi dobrze, ale z jakąś nienazwaną wyrwą w sercu jakby czegoś mi było brak…

Nigdzie indziej nie czułam się tak o wielu lat. Dziś, bardziej niż od kiedy tu wróciłam, brakuje mi oceanu, jest mi smutno i czuję się też zagubiona. Tydzień, czy dwa temu, Magda powiedziała, że szukamy siebie , a może szukajmy w życiu siebie, bo mamy się odnaleźć, odnajdywać. Rozumiałam, ale wtedy było mi to jednak nieco obce, bo czułam się całkiem „odnaleziona”. Jednak dziś jest inaczej, zbyt mało rzeczy nie cieszy i interesuje, biegnę, uciekam. Niby robię to, co lubię, a jednak czy naprawdę?

Teraz, w tym małym pokoju, który wynajmuję, zderzam się ze sobą, brakiem siebie, z niewiedzą. Mam plany, cele, ale czegoś mi brak.
Wczoraj śnił mi się facet, nie znam go, ale pokazywał mi jak cieszyć się życiem. Staram się nim cieszyć na tym morskim wyjeździe, ale z daleka od tego, co lubię tak bardzo na co dzień, przychodzi mi to z większym wysiłkiem. Znudziłam się czasem „wolnym”, a może zbyt go mało, żeby spuścić parę?
Chcę jednak wracać do domu, interesujące…

Pisanie przynosi ulgę, uczucie samotności odeszło.

Później, po tym, jak moja głowa przestała pędzić, kiedy, po raz nie wiem który w życiu, uświadomiłam sobie, że to bez sensu, przyjrzałam się wnikliwiej otoczeniu. To było niestety zasmucające w jakiś sposób. Być może wcześniej poczułam zbiorową atmosferę (wyczuwam takie rzeczy, ale nie zawsze rozpoznaję, czyje to emocje i czasem biorę jako swoje), stąd te dziwne odczucia.

Być może to po prostu ludzie wokół czują się zagubieni i samotni. Dlaczego inaczej tyle by jedli i pili na wakacjach- takie „zapchaj dziurę”…

14 lipca 2023, Piaseczno

Kilka dni temu wróciłam do domu, to właściwie dom mamy, ale mam ten luksus móc tu mieszkać z nią. Pierwszy dzień był niekończącą się radością z powrotu (dodatkowo pogoda mi sprzyjała, było pochmurnie i chłodniej!). Przez te lata „tułaczki” na własne życzenie, zrozumiałam jak ważny zawsze był dla mnie dom, którego nigdy nie miałam- moje największe marzenie.

23 sierpnia 2023, Warszawa

Nie pamiętam kiedy ostatnio pisałam, odzwyczaiłam się od tego nawyku, czas do niego wrócić, on jest dla mnie dobry.

Czasem wydaje mi się, że czuję się bardziej od siebie odległa niż podczas pracy nad “Odnajdywanie radości życia”.

Może to dla wielu dziwne, ale ostatnie długie miesiące lata (najpierw upały w Grecji, później na Gozo, niemal pół roku non stop wilgotnego gorącego piekła w Australii, a teraz to w Polsce…) sprawiły, że zaczęłam się spieszyć jak dzika, ze strachu przed upałem i palącym słońcem. Od rana w biegu, bez chwili wytchnienia spieszyłam się każdego dnia, żeby tylko uciec przed tym, co mnie boli- uczuciem palonej skóry i gotującego się ciała, mojego ciała. Nie jestem typem domownika, raczej wędrowca-podróżnika.  Słabo znoszę siedzenie w domu, mimo, że zawsze mam co robić. 

Jak w amoku szukałam opcji, by spędzić jak najwięcej czasu w ruchu, poza domem, na dworze w cieniu… Oczywiście widziałam co robię, wszystko uspokajało się, gdy tylko przestawałam nerwowo biegać, życia stawało się znów pełne możliwości, a nie ograniczeń. Przyglądanie się swoim wyścigom trochę mnie śmieszyło, ale nie sprawiło to, żebym przestała. Jeszcze kilka lat temu nawet bym nie potrafiła tego obserwować, po prostu bym pędziła, marudziła i cierpiała. Dzięki Bogu za lata nauki i poszerzenie świadomości.

Książka wydana, ludzie ją kupują, druga pojawi się wkrótce, lata pracy uwieńczone westchnieniem ulgi. Uff… poszło w świat! Czuję się wdzięczna i mam też nadzieję, że coś się we mnie odblokuje i nadal, znowu, będę pisać. Trochę mi tego brakuje, a jednocześnie nie mam pomysłu co pisać, żeby mnie samą to wciągało. Poważne tony wolałbym odstawić nieco na bok, fantazji, którymi żyję każdej nocy już mi się nawet nie chce spisywać, żeby przeżyć je ponownie, moje nocne życie we śnie jest wystarczająco intensywne, często męczące. Nie mam pomysłu… Szukam inspiracji wszędzie, przerzucam kamienie i nic, zero, pusto pod każdym. Trudno, szukam dalej.

26 sierpnia 2023, Piaseczno

Zastanawiające jak popularny jest brak czasu wśród Polaków, zupełnie jakby ktokolwiek z nas mógł posiadać go na własność…

Chyba znalazłam inspirację, muszę po prostu pisać prawdę, w przeciwnym razie pisanie nie działa. Jednak po obnażeniu się w dopiero co opublikowanej książce, jakoś straciłam werwę do tego, żeby upamiętniać prawdę pisząc publiczny pamiętnik z każdego dnia mojego życia. Własną prawdą można podzielić się na nieskończoną liczbę sposobów.

Brakuje mi Leona, Ong, Karoliny i niedźwiedzi, chciałabym umieć poznawać ich nowe losy, by móc zapisać je w „Obrazach słowem malowanych”, chcę śnić o ich przygodach, zamiast wałkować w snach brudy własnego życia- to zbyt nudne!

Może dzisiejsza noc przyniesie  spokojny sen i baśniową opowieść…

10 września 2023

Polska walka codzienna zaczyna mnie uwierać. Delikatnie to nazywając. Pomiędzy atmosferą w Australii, a w Polsce jest przepaść, tu nie ma czego porównywać, to jakby próbować porównać stokrotkę i kowadło- po prostu jest mocno inaczej. Chociaż nie, jest jedna kategoria, w której można te atmosfery porównać- ciężar. Stokrotka jest bardzo lekka, a kowadło bardzo ciężkie…

Czy chciałabym wrócić do mojej oceaniczno uśmiechniętej radości, pewnie, że tak! Codziennie wielkie tłuste, ożywione TAK.

Ale co by mi przyszło z przeżywania każdego tygodnia podobnie? Stagnacja…? Michał mówi “jak się nie rozwijasz, to się zwijasz”, i ja tak właśnie się czułam ostatnio w Ozz, mimo podejmowanych zmian i stawiania się w jakimś dyskomforcie. Teraz, będąc w Polsce od około już trzech miesięcy, działam, zmieniam intensywniej, podejmuję wyzwania, próbuję nowego, uczę się. Różnorodność i stan pewnego dyskomfortu są ożywcze. „Your growing edge…”

To zdrowe.

Jednak czasem i superbohater potrzebuje odpocząć, pisałam o tym w ostatnio wydanej książce „Odnajdywanie radości życia”. Permanentny stan „na krawędzi” nie prowadzi do niczego dobrego. Jestem na krawędzi. Ciekawym splotem okoliczności, zazwyczaj kiedy ja właśnie staram się z tej krawędzi zejść, bo czuję i wiem, że już jestem poza „zdrowym” jej końcem, wkraczają tzw. bliskie relacje rodzinne i moje przechodzenie do stanu względnego relaksu bierze w łeb. Życie jest ciekawe… Jednak, mimo wszystko chciałabym dziś odpocząć, naprawdę czuję się zmęczona po kolejnym 7 dniowym tygodniu pracy. Życzę sobie siły, ale też i dobrego, spokojnego snu bez snów.

Meandry rozwoju osobistego

Prawda poradnika

Bez cienia myśli patrzę gdzieś daleko poza biblioteczny regał z książkami, nagle przypadkowo sięgam po jedną z nich- Dale Carnegie „Jak przestać się martwić i zacząć żyć”. Otwieram na przypadkowej stronie. Autor zaleca pracę, dużo pracy jako remedium na wszelkie troski i problemy życiowe- zająć się czymś tak, by wypełniło to całą życiową przestrzeń.

W tym i wielu podobnych poradnikach odnajdziemy praktyczne wskazówki na temat tego, jak żyć.
Jak pozbyć się obaw i lęków, wyciągnąć z depresji, jak znosić krytykę i wyciągać z niej wnioski, jak unikać zmęczenia i wyglądać młodo, jak schudnąć, jak wydłużyć dzień o godzinę, jak odnaleźć sens życia i jego smak.

Czytając kolejne strony uświadamiam sobie, jak niestała jest prawda każdego takiego “odkrycia” i “złotej rady”.

U innych szukamy “kluczy” do poruszania się korytarzami życia, bo wydaje nam się, że drzwi przez owe korytarze wiodące są pozamykane.

Lubimy rady, metody – klucze.
Zrób tak i tak, a wynik będzie przesądzony, 2 i 2 musi dać 4.
Chcemy, żeby metoda zawsze i dla każdego dawała ten sam rezultat.

Czasem jednak kopiowanie innych, którzy osiągnęli to, co myślimy, że chcemy nie przynosi nam tego osiągnięcia.
Może tak naprawdę nie tego samego chcieliśmy?

Jak często wierzymy w aksjomaty bez podstaw i nie patrzymy wystarczająco szeroko, by zobaczyć więcej?
Nie pytamy siebie samych wystarczająco wnikliwie.

Traktujemy życie jak naszą zbiorową pracę magisterską.
Tworzymy tezy, budujemy teorie, przeprowadzamy dowody, obalamy je.

Tysiące obserwacji danego doświadczenia dało ten sam wynik, więc spodziewamy się go za każdym kolejnym razem.

Jednak jeden z obserwatorów bierze pod uwagę inne możliwości niż pozostali i doświadczenie przynosi mu odmienny rezultat.

Dotychczasowa teoria sypnęła się.

W oparciu o nowe wyniki, budujemy kolejną.

Ta wydaje się “lepsza”, bardziej dostosowana, inkluzywna- tak, teraz z całą pewnością wiemy na czym polega życie, tajemnica gwiazd, co się działo na Ziemi 15 milionów lat temu i jak unikać konfliktów z szefem oraz mieć udany związek.

Moje postrzeganie siebie i świata, okoliczności, sytuacji, zdarzeń, innych ludzi, globalnych spraw jest interpretacją mojego umysłu.
To, w co wierzę, jest.

Obserwuję, że mogę zmieniać własną percepcję i wpływać na emocje oraz kształtować myśli.
Wraz ze zmianą mojego stanowiska, zmienia się spora część rzeczywistości wokół mnie.

Prawda istnieje tylko w danej chwili i słychać ją w szepcie wewnętrznego głosu, który w życiu szuka radości, a nie kolejnej teorii.

Czy warto poznawać siebie?

Po co mi ta cała moja prawda i jej odkrywanie?
Dlaczego chcę słuchać głosu serca?

Po prostu jest mi łatwiej i przyjemniej żyć oraz komunikować się z innymi, od kiedy poznałam siebie, a raczej poznaję siebie i tą wiadomość chcę przekazać innym

Zyskałam pewność siebie, która wcześniej była jedynie pozorna, w rzeczywistości często będąc jedynie nonszalancką butą.

Mam też więcej siły i spokoju, żeby sprostać wyzwaniom życia.

Wiem, czego chcę, wiem jakiej pracy lepiej nie podejmować i w co inwestować czas, żeby zwyczajnie lepiej się czuć i czerpać z życia więcej radości.

Wiem kiedy biegnę zbyt szybko, by zauważyć, że to już poza progiem opłacalności.

Nie muszę udawać, że jestem miła, kiedy ktoś mi zachodzi za skórę- nauczyłam się skuteczniej określać własne granice.

Nie muszę też pamiętać, co komu powiedziałam, bo tak wypadało- mówię tylko prawdę, nie boję się, ani nie wstydzę własnego zdania.

Nauczyłam się też, że nie jestem bezbronna i mam w sobie wystarczającą siłę, by zamieniać to, co negatywne, na pozytywne.

Nie każdy wyniósł z dzieciństwa tak niskie poczucie własnej wartości, jak ja i rzeczy, o których tu piszę nie dla wszystkich będą zrozumiałe, jednak dla mnie zmiany, które przeszłam mają ogromną wagę.
Uważam, że zbudowanie poczucia własnej wartości i zaufania do siebie od zera (postawa “przepraszam, że żyję”) jest wielkim osiągnięciem.

Ja tych umiejętności nie miałam przekazanych jako dziecko, dość długo i często boleśnie uczyłam się ich sama.
Zanim tu dotarłam pozwalałam innym manipulować sobą- łatwo było grać na emocjach “poczucie winy” oraz “empatia”, która łatwo przeradzała się w “litość”.

Zbudowałam poczucie własnej wartości, wewnętrzną siłę i w końcu zrozumiałam, że najważniejsze jest być sobą i nie trzeba się starać wpasować w cudze pomysły na życie.
Jest to bardzo pomocne w codziennym życiu.

Szczerość jest niezbędna do nawiązania porozumienia z innym człowiekiem- i on i ja mamy czuć, że jesteśmy traktowani fair.
W komunikacji nie chcę u siebie i nikogo innego wywoływać poczucia, że coś jest nie w porządku. Szczerość stwarza poczucie bezpieczeństwa.

Uczę się ciągle, jak słuchać ludzi. Dystans do myśli i uważna obecność są w tym niezwykle pomocne.


Długo by wymieniać, sporo tych korzyści płynących z poznawania siebie i nabierania zaufania do wewnętrznego głosu.

Po prostu łatwiej mi się żyje teraz niż wcześniej i odnajduję w życiu więcej radości.

Nie oznacza to, że nie doświadczam ciężkich chwil i trudności, one nadal są, ale nie muszę już dawać się im bezwiednie ponosić.

Potęga obserwacji

Lubię obserwować ludzi, przyrodę, mechanizmy, zmiany, brak zmiany (o ile to możliwe), może czasem zbyt natrętnie, miewam od tego niestrawności. Wykazuję także podejrzaną skłonność do filozofowania na temat życia i jego sensu, często popadając przy tym w dramatycznie brzmiące tony gdy uznam, że odkryłam więcej bezsensu.

Teraz mi łatwiej, bo mogę temu przyjrzeć się i nie zareagować, ale wcześniej tak nie było.

To właśnie obserwacja pozwoliła mi się w końcu zdystansować do przejściowych stanów, które wcześniej nie raz przerodziły się w głęboką i mroczną depresję.

Jest to niewątpliwa zaleta całego procesu odkrywania własnej prawdy.

Praca nad sobą to praca na całe życie

Dzień po dniu. Dużą częścią tej pracy jest nie tylko zobaczenie, ale też akceptacja aktualnego stanu- także własnych emocji, dążeń, motywów.

Widzę i akceptuję to, jakim jestem człowiekiem.

„Postęp, nie doskonałość. Zdrowienie to podróż, a nie cel podróży”

Drogowskazy DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików)

Jak często surowo sami siebie osądzamy.
Po co?
Negatywna rozmowa ze sobą to rozdwojenie i konflikt, a to rodzi cierpienie.

Czy naprawdę tak źle sobie życzysz, że sam siebie ranisz?

Negatywne opinie o sobie samym i złe słowa skierowane do siebie rodzą niepokój.

„Niepokój nie zatrzyma nieszczęścia, ale zatrzyma radość.”

Drogowskazy DDA

Wolę dzielić się z innymi tym, co pozytywne i budujące, energią, którą czerpię z życia. Nie mogę tego robić, kiedy zamartwiam się.

Czy umiesz patrzeć człowiekowi w lustrze w oczy?

Czy słuchasz faktycznie co on mówi? Bez uprzedzeń i projekcji, niczego nie zakładając z góry, słuchać i starać się zrozumieć zamiast przeforsować opinię?

Wiem, że wielu ludziom jest łatwiej wyrzucić z siebie emocje wypisując komentarz pod zdjęciem, czy obrazkiem w internecie niż „narazić się” na żywą interakcję z drugim człowiekiem.
Tym bardziej tym w lustrze…

Nie jest łatwo wyzbyć się uprzedzeń w stosunku do siebie i innych i faktycznie słuchać i starać się zrozumieć co mówi człowiek. Dlaczego akurat to mówi i dlaczego w taki sposób?

A warto. Może pierwszy, czy drugi raz jest to wyzwaniem, ale opłaca się.
W słowach i postawie człowieka, z którym rozmawiasz (łącznie z samym sobą) możesz odnaleźć rozwiązanie problemu, z którym od dawna borykasz się.

Czy boisz się, że wydasz się innym śmiesznym, bo uśmiechasz się o nich na ulicy?
Życie w strachu nie jest specjalnie radosne.

Potrafisz uśmiechnąć się do własnego odbicia w lustrze?

Każdy z nas ma coś ważnego do przekazania innemu człowiekowi, ale żeby usłyszeć, trzeba umieć słuchać.

Żeby efektywnie komunikować się z innymi i rozwiązywać konflikty, trzeba najpierw umieć być z sobą samym.
Bez uprzedzeń.

Sądzę, że jakość naszego życia zależy w dużej mierze od odrestaurowania kontaktu z samym sobą, a w ślad za tym innymi.

Życie w pośpiechu, w internetowej izolacji, w coraz bardziej zautomatyzowanym świecie często oddziela nas od siebie. Niby jesteśmy wśród ludzi, a tak naprawdę często bardzo daleko od drugiego człowieka.
Można być samotnym w tłumie, wystarczy nie umieć nawiązać kontaktu z sobą samym.

Na swojej ścieżce spotykam coraz więcej ludzi świadomych siebie, ale też i wielu nieświadomych.
Niezmiennie mam nadzieję, że te proporcje będą się zmieniały, że wyjdziemy do siebie i będziemy ze sobą więcej rozmawiać . Twarzą w twarz.
Mam nadzieję, że zadbamy o bliskość oraz radość życia, że odzyskamy kontakt z własnym sercem i częściej będziemy słuchać jego zamiast przeróżnych racjonalizacji ludzkiego umysłu.